Afgelopen zaterdag kwam rond de klok van 7 uur in de avond het verschrikkelijke bericht binnen dat Anthoine Hubert is overleden naar aanleiding van een verschrikkelijk ongeluk. Anthoine was dit jaar in de Formule 2 een rookie. Hij is vorig jaar kampioen geworden in de GP3, wat ze nu Formule 3 noemen. En dit jaar ging niet onverdienstelijk met een 8ste plek in het kampioenschap en twee overwinningen. En daar kwam dit weekend ineens een abrupt einde aan. Anthoine werd gezien als een groot talent die nog een jaar of twee moest rijpen in de Formule 2 maar daarna een grote kans zou maken op een zitje in de Formule 1.
En ik zal eerlijk met jullie zijn, ik heb getwijfeld of ik het komende stuk zou doen want dan doe ik eigenlijk hetzelfde als die media zelf maar ik denk dat het gezegd moet worden.
Tegenwoordig is het zo dat de nieuwsgierigheidsdrang van iedereen boven alles gaat. In ieder geval boven de privacy van een persoon die net is overleden bij een ongeluk. Dat begint al op de snelwegen waar mensen foto’s maken van plekken waar net een dodelijk ongeluk is gebeurd. Goed voor de socials. En dit weekend gebeurde bij Hubert precies hetzelfde. Er zijn verschillende mensen die de crash opgenomen hebben. Zij zetten deze beelden vervolgens open en bloot op het internet. In eerste instantie wisten deze mensen nog niet dat het dodelijk zou zijn. Toen het bericht naar buiten kwam, een uur of 2 na de race, was het echter te laat. Want een eenmaal op het internet is het moeilijk om die video’s offline te halen. En waarom zou je? Dit is toch goed voor je eigen views? En daar gaat het mis.
En het stopt niet bij twitteraars of Youtube-piraten. Gerenommeerde Nederlandse media verwijzen openlijk naar deze filmpjes. Waar ik nog het meest stond te kijken was de NOS, wat toch een serieus medium is. Soberheid rondom een overlijden kan blijkbaar ook niet meer want het AD kopte: Anthoine Hubert omgekomen bij horrorcrash. Ik herhaal horrorcrash. Het algemene dieptepunt kwam bij de autotak van Dumpert: Autobahn. Die openlijk kliks probeerde te scoren met de aankondiging dat zij de beelden hebben. Het zou je zoon maar zijn.
En dan nog iets. Ik heb het merendeel van deze column, ook het volgende stuk, zaterdagavond geschreven zonder door te hebben dat er dan afgelopen dagen door meerdere serieuze mensen over het volgende geklaagd is.
Afgelopen zaterdag was het Lewis Hamilton die in Fagnes de achterkant van zijn auto verloor en het niet lukte om succesvol te corrigeren en dus met een pittige snelheid de bandenstapel in ging. En wat blijkbaar in de Formule 1 een trend is, overigens toevallig als er veel Nederlanders zijn, is dat er wordt gejuicht als er iemand van de baan af schiet. Vorig jaar bij het van de baan schieten van Vettel in Duitsland ook al. Ik hoop dat een ieder die het nodig vond om te gaan staan juichen vandaag heeft meegekregen wat er kan gebeuren. En als een rijder dan uitstapt juich je niet omdat hij gecrasht is maar omdat hij veilig is. De impact hem niet te veel is geworden. En omdat hij uit zichzelf uit kon stappen.
Want dat laatste is Hubert zaterdag niet gelukt. Er hebben een vader en een moeder zaterdag naar die race gekeken en hun veel te jonge zoon verloren. En dat is verschrikkelijk. Onze gedachten zullen zijn bij de familie die dit verschrikkelijke verlies moeten verwerken.
Antione, rust zacht.
