Soms weet je het meteen: je ontmoet iemand of je ziet iets en de schoonheid is jou meteen duidelijk. Het doet wat met je.
Blijkbaar geldt dit voor veel mensen als ze Max Verstappen in een auto zien stappen. En juist voor die mensen is het een lastig kluif. Maanden lang hebben we er op moeten wachten. En natuurlijk ging onze Max wel even wereldkampioen worden maar na 3 races valt dat ’toch wel even’ maar mooi tegen. Het is een PR-machine waar, zal ik eerlijk zeggen, ook ik elk jaar weer een beetje in trap.
In Nederland begint het bij Ziggo Sport. Daar mogen de zichzelf benoemde experts, iets met 12 GP’s en tot z’n ellebogen bij Red Bull binnen, verkondigen wat ze willen. Dit doen ze zonder enige vorm van kritiek of tegenspraak. Zodra jij daar niet meeloopt in de polonaise, begint Tom Coronel tegen te sputteren als een baby met te weinig slaap.
Op het internationaal niveau doet Red Bull net zo hard mee. Het hele pakket was helemaal geüpgrade, want in Japan konden ze doordat ze Corona daar beter begrepen doorwerken aan de motor. Owhja en ik zou het bijna vergeten, de championship-spirit was aanwezig. Wat wil je nou nog meer? Nou, misschien meteen je eerste race uitrijden. Want als jij een half jaar lang roept dat dit jouw jaar gaat worden en vervolgens houdt jouw toepcoureur het na 12 rondjes voor gezien, dan sta je natuurlijk gigantisch voor lul. Om de resultaten van de qualy zaterdag maar niet mee te nemen.
Een boodschap die AD-journalist Arjan Schouten ook bracht bij het Sportforum op Radio 1. Helaas werd hem dat niet in dank afgenomen door het Verstappen legioen. Zelfs Jos voelde zich niet te groot om een sneer uit te delen. Want bij Jos zit nog wat oud zeer, naar wat wij tegenwoordig de Mainstream Media noemen. Maar daar over in een latere column meer.
Maar een ander argument, naast schelden dat hij z’n bek moet houden, dan dat de media vroeger minder aandacht had voor de Formule 1 en dat ze dus nu geen recht van spreken hebben, geven ze niet. Juist dat begint mij toch wel mateloos te irriteren. Want de waarheid wil nog wel eens pijn doen. Een soort ongeduld van types die niet meer over een Formule 1 auto weten dan dat er 4 wielen aan zitten. Dezelfde mensen die het Formule 1 café op Ziggo Sport geweldig vinden. Die de TV uitzetten als de auto van Verstappen er mee ophoud en na 2 jaar successupporter spelen toch wel Hamilton moe zijn. Juist die types gaan een journalist, die zich voor zijn werk verdiept in het wereldje, de les lezen. Eigenlijk alleen maar omdat hij voor 2016 nog niet met de F1 de voorpagina haalde.
Ik werk zo niet. Ik zal iets opbiechten: ik ben er ook niet vanaf het eerste uur bij. Maar ik kijk geen Formule 1 omdat ik zo graag het gevoel wil hebben dat ‘mijn’ coureur wint. Ik kwam in de zomer van 2016 de parkeerplaats van Spa-Fracorchamps oprijden om oog in oog te staan met Radilllon. En u raad het al: de schoonheid was mij meteen duidelijk. Liefde op het eerste gezicht.
