Olav Mol zegt ruim 20 jaar later dat hij eigenlijk verslag heeft gedaan van een dood. Een van de weinig die ooit live, op TV, voor zoveel mensen uitgezonden is. Schaamteloos vliegt de helikopter rondjes boven de plek. We krijgen elk detail mee. Van het openknippen van de overal tot de plas bloed die op het asfalt blijft liggen als Senna weggedragen wordt.

Niemand wil er op dat moment aan denken. Maar Senna gaat dit niet overleven. Of misschien heeft hij dat op dat moment al niet gedaan.

Elke dode is er natuurlijk te veel. En je kunt ook niet op elk circuit blijven herdenken. Maar wat was er gebeurd als Senna dit horrorweekend had overleefd? Was hij dan de man van 7 wereldkampioenschappen?

Ik vind de aandacht die de Formule 1 aan deze absolute legende besteed pijnlijk. Stuitend. En dat voor een sport met een organisatie die het alleen maar heeft over de legacy. Als je wil schermen met de geschiedenis, moet je ook de zwarte bladzijdes lezen. Overigens is dat een les voor meer mensen. Een simpel eerbetoon in de opwarmronde eventueel een zoom op de voorvleugel van de Williams doet al wonderen. Maar dat past niet in het feel good verhaal wat de F1 wil zijn.

En als de F1 het niet doet, dan doen wij het wel. Ayrton Senna is een legende. Geloofde in zijn eigen onsterfelijkheid en werd dat voor iedereen door in het harnas te sterven. Uit zijn schaduw kwam Schumacher. Die werd 7 keer wereldkampioen. Net als Hamilton. Maar geen van alle is zo groot, zo mythisch als Senna. En laten we dat nooit vergeten.