Deze column is gewijd aan de rijder binnen de paddock die stiekem wel mijn favoriet is. Oké op Kimi na want stiekem houdt iedereen het meeste van Kimi. Maar goed terug naar m’n favoriet. Sebastian Vettel. Ik zie hier om mij heen wat bedenkelijke gezichten maar ik meen het echt.
In een paddock waar het stikt van de mensen die niks willen zeggen, of niks kunnen zeggen, of weet ik veel wat voor excuus ze hebben, zijn er maar een paar die voor een camera echt wat te vertellen hebben en verstandig teksten uitkramen. Magnussen vertelt ook wel eens wat interessants voor de camera maar of ‘suck my balls honey’ heet nuttig en verstandig is…. Afin iemand die dat wel doet is Vettel..
Sebastian begon zijn F1-carrière bij BMW-Sauber met het vervangen van Kubica na zijn zware ongeluk in Canada. Zijn eerste echte zitje kwam bij Toro Rosso, waar hij vanaf de Grote Prijs van Hongarije Scott Speed verving. Leuk feitje over die Scott Speed. Die heet eigenlijk helemaal geen Scott Speed maar zijn management vond die naam goed passen door de associatie met snelheid. Dat zou z’n carrière goed doen. Mooi hè, hoe Amerikanen werken.
In 2008 won Sebastian ook zijn allereerste race. Op een compleet verregend Monza pakte hij de overwinning. Dat is tot op de dag van vandaag de enige overwinning voor het junior team van Red Bull. Een jaar later promoveerde hij naar het grote Red Bull waar hij in 6 jaar 4 keer wereldkampioen werd. En toen gloorde daar de grote droom: als Duitser een armoedig Ferrari bij de hand nemen en weer wereldkampioen worden. Dat had er namelijk al eentje eerder gedaan. En die kans hebben ze gehad. 2017 en 2018 waren jaren dat het had kunnen gebeuren. Alleen door structurele missers van zowel team als rijder is het niet gelukt Hamilton het tot het einde moeilijk te maken.
Maar dit is niet de reden dat ik zo’n zwak voor hem heb. Zoals ik net zei is Vettel uitgesproken. Maar vooral over de juiste dingen. Hij is niet bang z’n mening onder stoelen of banken te steken. Reversed grid? Bullshit. Straf in Canada? Oneerlijk. Hij zegt waar het op staat. De bovenstaande tekst heb ik, door tijdgebrek dit weekend, donderdag al op papier gezet. Ik had niet durven dromen dat Vettel afgelopen zaterdag, al dan niet door een cadeautje, de overwinning zou pakken. En stiekem van binnen hoop ik dat dit een soort opmaat is. Dat Ferrari de grip-guy gevonden heeft en Mercedes partij kan bieden. Laat dan volgend jaar in Barcelona ook Ferrari lekker sandbags meenemen en laat in Melbourne zien dat de top-6 allemaal een race kunnen winnen. En mocht het dan zo zijn dat Vettel het vuur diep van binnen weer gevonden heeft. En in het jaar waar Hamilton dacht Schumacher te evenaren en waar iedereen bij zowel Red Bull als Ziggo Sport denkt dat Max de jongste wereldkampioen ooit zou worden, en dat dan uitgerekend Vettel wereldkampioen wordt, dan zit er, ergens in het -al zeg ik het zelf- mooiste dorpje van Nederland tussen de teleurgestelde successupporter iemand met een rood petje met een stiekeme glimlach op de bank zit, denkend: Wie had dat 15 maanden geleden kunnen denken.
Maar goed, genoeg gedroomd. Ik hou het voor gezien. Tot volgende week.
